maandag 27 april 2015

Ik weet niet of ik je dit moet vertellen..



Ik denk dat ik een jaar of vier, misschien vijf was toen mijn ouders mij mee namen naar Disneyland Parijs. Het was mijn grootste wens om daar naartoe te gaan, zoals het ieders grote wens is om daar naartoe te gaan op een bepaald moment (in de kindertijd). 

Kosten noch moeite werden bespaard. Mijn ouders hadden iets goed te maken, en als mijn ouders iets doen dan doen ze het goed. Hoewel ik me er amper wat van kan herinneren, weet ik nog wel hoe we in een heel groot hotel aten en sliepen. Mijn ouders hadden een speciaal pakket gekocht voor me, waardoor er ieder ochtend van die levende Disneyfiguren aan ons tafeltje kwamen om handtekeningetjes en knuffels te geven.

De eerste ochtend moest haast wel de beste ochtend uit mijn leven geweest zijn. Pluto, Mickey, Goofy, Donald, werkelijk de hele familie was aanwezig (dit weet ik doordat ik het handtekeningenboekje bewaard heb). Het was te mooi om waar te zijn, ik leefde daadwerkelijk de mooiste kinderdroom: spelen in een Disneyfilm, en ik was de prinses.

De volgende ochtend, echter, zat ik met een sip gezicht aan het tafeltje met mijn ouders. Pluto kwam langs, maar dat kon me niet boeien. Donald kwam langs, maar die keek ik gewoon weg. Mijn vader probeerde de boel nog te redden "Hey, daar heb je Minnie, die had je nog niet gehad!". Maar het mocht niet baten.

Mijn ouders waren na een tijdje de wanhoop nabij, ze konden er maar niet achter komen wat er mis met me was. Die middag liepen we door het park. Mijn vader nam me even apart en vroeg wat er nou precies aan de hand was vanochtend. Had ik me soms niet lekker gevoeld? Ik keek mijn vader aan, maar ik aarzelde. "Ik weet niet of ik het je moet vertellen papa". Maar natuurlijk kon ik mijn vader alles vertellen, verzekerde deze me. "Nouja papa, ik ben er achter gekomen dat er mensen zitten in de dierenpakken, ze zijn niet echt."

Ja, de magie van de kindertijd is bij mij op jonge leeftijd al verloren gegaan. 


xxxxxxxxxxxx



zaterdag 4 april 2015

Afsluiting.

Wanneer jij en je partner een relatie verbreken, dan kom je in een soort van rouw terecht. Jullie relatie heeft het immers niet mogen overleven. Je wordt verdrietig, dan boos, dan blij, dan opgelucht (of was het nou in een andere volgorde?). Je verschanst je op de bank met Ben en Jerry's, Bridget Jones' diary en je aller-allerlelijkste onesie (die waar hij altijd vond dat je er zo slecht in uitzag). Als je er klaar voor bent, dan ga je naar de kapper en neem je een nieuw kapsel. Je koopt nieuwe kleren, verft je nagels in een felle kleur. Je gaat je hele kamer af op zoek naar dingen die je aan "hem" doen herinneren (of aan haar, wat maakt het mij uit). Die spullen gooi je weg, of verbrand je ritueel. En dan is het over. Je hebt het afgesloten. Het is verwerkt.

Dat is een beetje wat ik iedere acht weken mee maak. Niet met een jongeman, maar met mijn vakken. Iedere acht weken kom ik in minstens twee ongezonde relaties terecht. De afgelopen weken waren dat er drie. Eentje heette "communicatie, media en interactie", die was nog wel aardig voor me. De tweede heette "Communicatie, media en markt", daarvan ben ik heel blij dat ik hem achter me mag laten. De laatste heette "intercultureel dialoog", en die heeft me mijn hart gebroken.

De eerste weken waren mijn relaties vrij stabiel. Ik was toegewijd, aardig, lief, deed wat ze van met verwachtten... maar  na verloop van tijd begonnen ze me op te breken. Ze eisten zoveel van me, ik kon het allemaal niet meer aan. Ik zag mijn eigen vriendinnen amper, sliep slecht, ik had zelfs geen tijd meer over om te sporten. En dat terwijl ik daar altijd erg veel plezier aan beleef.

Ik werd ongelukkig, sikkeneurig, ik begon mijn vakken te ontwijken. Zei dat ik ziek was, of naar de tandarts moest. Terwijl ik eigenlijk gewoon wilde paintballen met mijn vriendinnen. En mijn vakken begonnen dat aan me te merken. Begonnen boos op me te worden. Ze begonnen ermee te dreigen dat ik geen herkansingen meer mocht maken, of dat mijn punten verlaagd zouden worden. Maar dat bracht me alleen maar meer in paniek, dreef ons alleen maar verder uit elkaar.

Ik moet zeggen dat ik aan het einde van onze relatie er alles aan gedaan heb om het te redden. Nachten opblijven, uren en uren zwoegen om eruit te halen wat erin zit. Ik kwam amper de deur nog uit en mijn ogen waren rood van de inspanning die ze moesten leveren. Mijn hoofd begon pijn te doen, mijn huid zag grauw en mijn vriendinnen dachten dat ik dood was. Maar ik was niet dood, mijn vak en ik waren alleen stervende.

En toen het verlossende moment. De grote explosie die er al acht weken aan zat te komen. Drie uur lang lieten mijn vakken mij zweten. Ze stelden me zwaar op de proef dit keer. Maar het was te veel. Te veel om aan te kunnen. Ik wilde de handdoek in de ring gooien, weglopen en nooit meer achterom kijken.

In ieder geval met één vak heb ik achteraf vrede kunnen sluiten. Hij bleek toch nog lief te zijn geweest voor me. Het was Communicatie, Media en Interactie. Van mijn vak Communicatie, Media en Markt weet ik het helaas nog niet. Intercultureel Dialoog daarentegen heeft me keihard verraden. Hij heeft mijn hard gebroken op het moment dat ik het allerzwakste was. Hij heeft me met een mes in de rug gestoken. Keer op keer op keer. Ik voel de plekken nog branden.

Dus ja, wat doe je dan? Dan ga je huilen. Je vriendinnen bellen. Maar die weten ook niet wat ze met je aanmoeten. Uiteindelijk verschans je je dan maar op de bank met een enorme ban Ben en Jerry's. Als Boer Zoekt Vrouw terugkijken niet helpt, wat dan wel?

Maar toen ging het beter. Ik kwam er langzaamaan weer bovenop. Ging naar de stad en kocht een nieuwe outfit. Lakte mijn nagels en waste mijn haren. En vandaag? Vandaag heb ik het afgesloten. Ik heb op mijn laptop alle artikelen gewist. Alle internetsites uit mijn geschiedenis verwijderd. Die paar PDF bestanden die nog openstonden weggeklikt. Ik heb zelfs de cursushandleiding verwijderd.

Mijn verdriet is verwerkt, en ik begin langzaamaan weer vooruit te kijken. Zoekend naar nieuwe vakken om me mee bezig te houden. We staan nooit stil, we gaan altijd door.

Ik denk dat dat onze kracht is.

Tijd heelt alle wonden.

xxxx