Ik weet niet of ik je dit moet vertellen..

Ik denk dat ik een jaar of vier, misschien vijf was toen mijn ouders mij mee namen naar Disneyland Parijs. Het was mijn grootste wens om daar naartoe te gaan, zoals het ieders grote wens is om daar naartoe te gaan op een bepaald moment (in de kindertijd). 

Kosten noch moeite werden bespaard. Mijn ouders hadden iets goed te maken, en als mijn ouders iets doen dan doen ze het goed. Hoewel ik me er amper wat van kan herinneren, weet ik nog wel hoe we in een heel groot hotel aten en sliepen. Mijn ouders hadden een speciaal pakket gekocht voor me, waardoor er ieder ochtend van die levende Disneyfiguren aan ons tafeltje kwamen om handtekeningetjes en knuffels te geven.

De eerste ochtend moest haast wel de beste ochtend uit mijn leven geweest zijn. Pluto, Mickey, Goofy, Donald, werkelijk de hele familie was aanwezig (dit weet ik doordat ik het handtekeningenboekje bewaard heb). Het was te mooi om waar te zijn, ik leefde daadwerkelijk de mooiste kinderdroom: spelen in een Disneyfilm, en ik was de prinses.

De volgende ochtend, echter, zat ik met een sip gezicht aan het tafeltje met mijn ouders. Pluto kwam langs, maar dat kon me niet boeien. Donald kwam langs, maar die keek ik gewoon weg. Mijn vader probeerde de boel nog te redden "Hey, daar heb je Minnie, die had je nog niet gehad!". Maar het mocht niet baten.

Mijn ouders waren na een tijdje de wanhoop nabij, ze konden er maar niet achter komen wat er mis met me was. Die middag liepen we door het park. Mijn vader nam me even apart en vroeg wat er nou precies aan de hand was vanochtend. Had ik me soms niet lekker gevoeld? Ik keek mijn vader aan, maar ik aarzelde. "Ik weet niet of ik het je moet vertellen papa". Maar natuurlijk kon ik mijn vader alles vertellen, verzekerde deze me. "Nouja papa, ik ben er achter gekomen dat er mensen zitten in de dierenpakken, ze zijn niet echt."

Ja, de magie van de kindertijd is bij mij op jonge leeftijd al verloren gegaan. 

xxxxxxxxxxxx