vrijdag 20 mei 2011

Wat heb je te verliezen?

Als vriendinnen naar me toekomen en me vertellen over hun grote crush die ze heel heel leuk vinden maar waartegen ze niet durven te praten - laat staan met ze af te spreken - zeg ik altijd: Kom op zeg? Wat heb je te verliezen? En dan beginnen ze te stotteren en te blozen en snel over iets anders te ratelen omdat ze wéten dat ik gelijk heb. Teminste, dat dacht ik.

Ja, dat dacht ik. Totdat ik zelf met het zweet in mijn handpalmen onder wiskunde tegen een vriendin zat te mijmeren over dé jongen, degene die mijn hart op hol liet slaan en waarover ik mijn mond maar níet kon houden, en zij simpelweg opmerkte: Waarom vraag je hem niet mee naar de film? Ik bedoel, je hebt niets te verliezen. Aii. Dat was een steek onder water. Want voor mijn gevoel staat er veel op het spel om te verliezen. Teveel. Maar waarom eigenlijk?





Waarom durven wij niet op dé jongen af te stappen en te zeggen: Hé gozer, zullen we naar Just Go With It gaan? Gewoon omdat het kan? En dat hij mij dan zwoel in de ogen kijkt en zegt: "ik dacht dat je het nooit zou vragen... " En dat we dan hand in hand naar de bioscoop huppelen en in het donker gaan genieten van Adam Sandler en Jennifer Aniston. (De bioscoopbon, het leukste cadeau in het donker!)

Ik weet het niet zeker. Maar ik denk dat we met een beetje speculeren al een heel end komen. Want wat willen we nou eigenlijk? We willen dat De Jongen In Kwestie ons aardig vind. Dat hij ons mag en dat hij ons niet vreemd vind. We willen hard to get spelen. Niet obvious. We willen vrienden zijn. We willen laten zien dat we leuk zijn. We willen niet wanhopig overkomen. En we denken dat we dat allemaal verpesten door initiatief te nemen. Natuurlijk kan je daar tegenover stellen dat we, als we niets doen, niet opvallen en dat het dan een hopeloze zaak is, maar zie maar eens de moed te verzamelen om eroverheen te komen. Niemand wil per slot van rekening afgewezen worden. Ik in ieder geval niet.

Nou maar stel, jij bent een jongen. Je bent een echt leuke jongen. Dus in mijn geval: hondenogen, krulletjes, gitaar, humor, 2 meter lang en altijd lachend met een rode roos in je hand en zwoele blik in de ogen (oke nu niet overdrijven José). En jij wordt door een meisje gevraagd van 'goh, zullen we eens naar de film gaan?' Dat is toch hartstikke leuk! Ik denk dat ik meteen ja zou zeggen. Omdat het zo leuk is dat iemand dat durft te vragen. En je hoeft ook niet meteen met haar te trouwen toch? Ik vroeg het aan een aantal jongensvrienden van me, en die zeiden allemaal van goh nee, dat vinden we echt niet erg. Leuk juist!

Helemaal nergens voor nodig dus, die angst. Nou, leuk om te weten. Maar toch denk ik niet dat ik nu naar die jongen toe durf te gaan en hem mee naar de film durf te vragen. Dat laat ik lekker aan hém over. Ik ben namelijk wel een meisje. Ik wieg gewoon een beetje met mijn heupen, werp een lieve blik toe en wacht af tot hij kwijlend aan mijn voeten ligt. Want daar ben ik niet te onzeker voor.

En besides... Als hij naar me toekomt en zegt: "He José, zullen we naar Just Go With It gaan? Gewoon omdat het kan?" Dan kijk ik hem zwoel in de ogen en zeg: "Ik dacht dat je het nooit zou vragen!" En dan huppelen we samen naar de bioscoop en genieten van het leukste cadeau in het donker.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


Stupid love song - Scouting For Girls 

1 opmerking:

Leuke Reactie? Plaats hem hier!