Het is een haarding.

Op een zwoele zomerdag een beetje met je vriendje klooien. Lekker weer, blauwe lucht, zacht groen gras en een witte broek die later zal verraden wat jullie daadwerkelijk hebben lopen uitspoken (wat doen die grasvlekken daar toch??). Je weet namelijk dat het punt zal komen waarop jullie horizontaal komen te staan en jij, met een hand steunend op de grond en met de andere op zijn borst, hem een diepe lange en (dat probeer je teminste) zwoele blik werpt in de hoop dat hij zijn hoofd op tilit en jullie neuzen elkaar raken, zodat jij op jouw beurt jouw mond op de zijne kan drukken. Het moment komt inderdaad dat zijn hoofd dicht bij de jouwe komt, maar door ook maar het kleinste zuchtje wind waait al jouw haar in je gezicht en moet hij grinniken, omdat het jouw haar is dat voor de zoveelste keer weer in de weg zit.

Een scène uit Jeroen Brouwer's Bezonken Rood? Dacht het niet. Dit is namelijk geen metafoor voor de ondoordringbare emotionele muur tussen de twee hoofdpersonen, maar een gebeurtenis die zomaar eens in mijn eigen leven plaats zou kunnen vinden. En dat terwijl ik er net nog minstens 10 centimeter vanaf heb laten knippen.

Mijn haar is verschrikkelijk. Het is stijl, het is dik, en het is altijd lang hoe kort ik het ook knip. En the worst thing: Het hangt o-ve-ral voor, o-ve-ral tussen en o-ve-ral in. Het enige positieve dat ik kan bedenken is dat ik in ieder geval nooit koude oren heb.

Zelfs vriendjes, die in mijn leven bijna net zo vaak komen als ook gaan, worden er op een gegeven ogenblik gek van dat ze steeds één hand kwijt zijn aan het weghouden van mijn haar. Want zelfs een paardenstaart laat die pony (die net lang genoeg is om achter mijn oren te kunnen stoppen, maar te dik, en die net te kort is om in mijn staart te zitten) zicht er niet van weerhouden om toch in de weg te zitten. Het enige wat ik kan bedenken om er iets tegen te doen zijn clipjes, maar die heb ik nou toevallig nooit bij me op zo'n moment...

Het is ook nooit goed.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx