DOORRGAAAN!!!

Soms is het lastig om ergens mee door te gaan. Mensen zeggen wel eens "al het begin is moeilijk", maar volgens mij heb je twee groepen mensen: Mensen die moeite hebben met beginnen, en mensen die moeite hebben met volhouden. Ik reken mijzelf tot de tweede categorie.

Ik ben opzich best wel iemand die dingen durft te proberen. Van oesters tot achtbanen, van kaarsjes met kaneelgeur tot het vak "who is who in de bijbel" op de universiteit. Ik vind het vaak maar wat leuk om dingen te proberen.

Ergens is dat ook een hele goede eigenschap. Zo leer ik heel veel dingen. Maar elk voordeel heb z'n nadeel: ik vind het een stuk makkelijker om ergens mee te beginnen dan om ergens mee door te gaan.

Dit komt terug in kleine en grote dingen. Zo begin ik elk collegeblok weer vol goede moed aan al mijn vakken, om er aan het einde toch maar weer een beetje achteraan te hobbelen met een houding van "haal ik het nu niet dan doe ik het volgend jaar wel weer opnieuw". Begin ik vol goede moed aan een dagboek op mijn 15e, heb ik dat ding na drie weken nooit meer ingekeken. Maar in de loop van de tijd heb ik gelukkig een aantal trucjes weten te ontwikkelen die mij helpen om mijn doelen te bereiken.

Ik neem jullie mee naar 1 september 2013. Voor de slimmeriken onder ons: inderdaad, dat was mijn aller eerste dag op de wonderschone Universiteit Utrecht (wat ben ik nog een kuikentje eigenlijk). Natuurlijk krijg je op de eerste dag geen college, ze zijn wel gek om je meteen angst aan te jagen; straks durft niemand meer terug te komen. Nee, we begonnen ons studentenleven natuurlijk met een praatje.

Dit praatje kwam van een man, hij kwam volgens mij van een bedrijf af dat telemarketing deed en probeerde ons volgens mij ook gewoon te strikken om bij hem te komen werken. Maar wat hij zei was niet allemaal commerciële prietpraat over het wonderschone vak telemarketing. Hij zei op een gegeven moment namelijk iets wat me altijd is bijgebleven: hij vertelde dat er zeker momenten zouden komen waarop we het allemaal niet meer zagen zitten, waarop de motivatie ver te zoeken zou zijn en waarop we de handdoek in de ring zouden willen gooien. Man o man wat had hij een gelijk.

Het zit eigenlijk allemaal in ons hoofd. We denken dat we het niet kunnen. Mijn moeder zei altijd dat ik altijd moest denken dat ik alles kon, want als ik zou denken dat iets me niet zou lukken, dan zou het me ook echt niet lukken. Zoiets zei deze man ook. Maar hij vergeleek het met hardlopen. Hij zei: Als je hardloopt dan wordt je moe, dan verzuren je spieren op een gegeven moment, je begint te hijgen, alles gaat pijn doen en het enige wat je wil is stoppen en lopen. Er zit een stemmetje in je hoofd dat zegt dat je niet meer door wil gaan. Je moet dat stemmetje leren herkennen, en vervolgend moet je het negeren. Je moet ertegen zeggen: "Nee, ik ga door, en ik ga dit afmaken".

Hoewel ik in het begin dacht "wat een onzin", is het verhaaltje me altijd bijgebleven. Ik had er niet echt iets aan, tot ik een half jaar geleden voor het eerst ging hardlopen. En daar was het: het stemmetje in mijn hoofd. Ik hoefde niet zoveel moeite te doen om het te herkennen want het schreeuwde boven alles uit dat ik moest stoppen anders zou ik straks nog dood neervallen van vermoeidheid. Het was maar goed ook dat ik me op dat moment de peptalk van die meneer kon herinneren anders was ik nooit doorgegaan met hardlopen. Want warempel: het werkte. Ik negeerde het stemmetje, rende door, kon de volgende dag wel janken van de spierpijn, maar ik ben niet gestopt. En zie mij nu eens langsrennen als een jong hertje!

WOESJJJJJJJJJ

En ik dacht: wat nou als ik dit eens toepas op andere dingen? Als ik het stemmetje nou eens vaker negeer? Ik begon beter op te letten in colleges, niet meer steeds te worden afgeleid door sociale media, ik begon mijn huiswerk beter te maken, mijn teksten beter te lezen, ik begon zelfs mijn teennagels beter bij te houden. Het zijn die kleine dingetjes. Maar het zijn eigenlijk ook kleine dingetjes die je tegenhouden. Op de fiets naar college, in plaats van met de bus. Soms is de verleiding inderdaad groot, maar negeer dat stemmetje nou eens en je zult zien dat als je eenmaal op de fiets zit, dat je een stuk energieker wordt. En dat het de volgende dag alleen maar makkelijker wordt om op die fiets te stappen.

We hebben een succesverhaal nodig waar we ons aan vast kunnen klampen. Een goede ervaring. Een moment van kracht en moed. Dan zul je zien dat je verder komt dan dat je dacht dat je zou kunnen komen, en dat is misschien het beste gevoel van de wereld. Dus negeer dat stemmetje in je hoofd, want je kunt het lekker wel.

xxxxxx