Aan het begin van dit jaar kreeg ik de kriebels. Ik wilde eruit! Ik werd gek van het kleine dorpje waar ik in woonde, en ik werd gek van het feit dat ik mezelf altijd moest verantwoorden bij de dingen die ik deed. Ik wilde meer vrijheid! Gelukkig ben ik gezegend met hele open-minded ouders, die me de hele tijd hebben gesteund en ook begrepen wat ik voelde en wat ik wilde. Of nouja.. half. Letterlijk half, want mijn vader had het er een stuk minder moeilijk mee dan mijn moeder!
Arme mama, het begon alleen met een idee, maar toen ik na anderhalve week zoeken al een kamer had gevonden, en hem ook nog eens had gekregen, was het toch wel even slikken voor haar. Want ja, haar kleine meisje gaat op haar 17e al op zichzelf wonen...
Ze hield zich groot hoor, mijn geweldige mama. Mee naar de ikea, mee naar de xenos en zelfs helpen alles op te bouwen met al mijn lieve vrienden die me allemaal kwamen helpen. Ja, ze is geweldig hoor.
Maar toch, nu ik hier zit in mijn eentje wordt ik regelmatig gebeld. Zeer regelmatig. Elke keer als ik thuiskomt trekt ze me tegen zich aan en knuffelt ze me he-le-maal plat. Ik hoef niet te sporten om dun te blijven! En dan natuurlijk de altijd beetje pijnlijke 'het is nu zo stil in huis zonder jou...' Ik vind het best moeilijk om het aan te horen want het is mijn moeder en ze vindt het niet leuk dat ik mijn eigen plan trek. Ook al ben ik heel eerlijk tegen mijn ouders. Ik vertel altijd heel uitgebreid over mijn avondjes uit en over alle domme dingen die ik doe in mijn leven. Soms kunnen ze erom lachen, maar ze geven me ook advies waar nodig.
Het leuke aan thuiskomen is het weer weg gaan. Dat klinkt heel erg raar, maar ik bedoel natuurlijk dat je nooit met lege handen vertrekt! Tassen vol eten, schone was, you know what I'm saying?
Mis ik mijn ouders zelf dan niet? Eigenlijk niet. Dat is ook niet erg. Ja, ik mis het heeerlijke eten van mijn vader.. En ja, soms mis ik ook het nachtkusje.. Maar het is normaal om uit te vliegen. Er is alleen één iemand die ik heel erg mis thuis. Dat is mijn kleine vogeltje. Hij heet Poetin en hij is het liefste vogeltje van de wereld. Ik zal nog wel eens een uitgebreid verslag maken over hoe lief en leuk mijn vogeltje wel niet is, maar voor nu volstaat het om te zeggen dat ik altijd zo snel mogelijk van de bushalte naar huis ren om mijn kleine beestje weer te knuffelen.
Mijn grote liefde! :)
Nu ga ik lekker genieten van mijn vakantie, vanavond is mijn diploma-uitreiking! Na 6 jaar vwo eindelijk klaar! :)
Groetjes, hugs & kisses
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuke Reactie? Plaats hem hier!