nou dan stuur je ze toch naar een kinderdagverblijf..

Met alle commotie rond de kinderdagverblijven was het voor mij natuurlijk zo klaar als een klontje waar ik mijn maatschappelijk stage 2011 zou gaan lopen. Bij een kinderdagverblijf natuurlijk. En niet zomaar eentje, nee, natuurlijk wel diegene waar ik 12 jaar van mijn leven bij heb gezeten.

Het is niet echt een kinderdagverblijf, maar meer een oppas. Zo noemden wij dat in die tijd gewoon nog. Ik ging daar drie keer per week heen en speelde daar dan met de andere kinderen die er waren. Ik heb verder geen broertjes of zusjes, dus voor mijn sociale ontwikkeling heeft het naar alle waarschijnlijkheid wonderen gedaan, aangezien ik sowieso nogal op mezelf was (ben).

Maarja. Toen ik naar de brugklas ging was het natuurlijk over met de pret. Ik vond het niet heel erg hoor, op een gegeven moment wordt je natuurlijk te oud voor zoiets. En van de brugklas ging ik door naar de tweede, derde en (op het nippertje) zelfs de vierde klas van het atheneum. Hier, dit jaar dus, kreeg ik te horen dat we maatschappelijk stage moesten doen anders zouden we niet over gaan.

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik geen fan van maatschappelijk werk ben - ja anderen mogen het best doen maar waarom zou ik iets doen voor een ander die nooit iets voor mij gedaan heeft? - maar omdat ik anders in de problemen zou komen besloot ik toch maar een gokje te wagen. Ik ging collecteren voor het diabetesfonds. Dat waren alvast 2 uurtjes minder. van de 25. Maar ik besefte dat ik hiermee niemands sympathie kon winnen en besloot om het over een andere boeg te gooien. Ik ben heel linschoten doorgelopen en ben bij alles wat er ook maar een beetje als een instelling uitzag naar binnen gelopen om te vragen of ze een vrijwilliger nodig hadden. (linschoten is echt een gat maar we hebben een bibliotheek, een bejaardentehuis, een handvol kinderdagverblijven, een soort fitnessgebeuren en zelfs een theater, dus dat belooft wat) Maar nergens schenen ze me nodig te hebben. Arme ik. Dus ik met hangende schoudertjes weer naar huis, toen me opeens het volgende te binnen schoot: waarom niet gewoon bij mijn oude oppas? ik heb haar opgebeld en we hebben het meteen (nouja, zo snel mogelijk) geregeld. Jeej! Dus nu kan ook ik met trots tegen iedereen vertellen dat ik iets terug doe voor een maatschappij die mij al zoveel heeft gegeven. Zeggen ze.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

A day in the life - the Beatles