De IKEA

De IKEA. Ik zal vást niet de eerste zijn om hierover een stukje te mogen schrijven. De IKEA. Ik hou niet van de IKEA. Maar ik heb altijd het gevoel dat ik Zweden een beetje aanval als ik dit zeg.

Herkenbaar?

Niks tegen Zweden zelf! Ik zweer het jullie. 

Ik vind de meubels nog niet eens het ergste. Die zijn eigenlijk best prima. Stevig, niet te duur, eerlijk (wat ze zeggen..). Nee, het probleem voor mij zijn de kinderen die daar komen. En het restaurant. En dan bovenal de kinderen in het restaurant. 

Ik heb niks tegen Nederlanders, maar op de een of andere manier krijg ik altijd het gevoel dat heel het schorrie-morrie van Nederland zich verzameld in de IKEA als ik er aanwezig ben. Express. 

Laten we beginnen met het restaurant. Dat is vies!! Niet het eten, dat is gewoon snackbar, en daar heb ik helemaal niks op tegen, maar meer de vettige plastic tafeltjes en die vloer en die stoelen. Juk. En ik wijt dit helemaal niet alleen aan het personeel dat daar rondloopt, dat is over het algemeen ongelofelijk vriendelijk en behulpzaam, ik verdenk de mensen die er eten ervan dat ze nooit geleerd hebben hun eten op hun bord op te eten.

Dit heeft mede te maken met de leeftijd. Ik heb in de IKEA meer gillende kleuters bij elkaar gezien dan dat ik in de crèche kan tellen. En in de crèche heb je toch wel veel betere begeleiding. Ik was er afgelopen woensdag om voor meubeltjes te kijken, samen met mijn vriend. Na een onaangenaam koude en lange fietstocht (ik achterop) konden we om te beginnen de ingang niet vinden. Toen we dan uiteindelijk moe, uitgehongerd en humeurig om 7 uur 's avonds bij de ingang waren aangekomen snakten we naar een zweeds kipsateetje. 

Toen we dat restaurant in liepen was ons eerste doel om een redelijk schoon tafeltje te bemachtigen. Na wat opruim- en ontsmettingswerk lukte dit ons, waarna we onszelf naar de opschephoek hielpen. Daar stond een rij van een half uur, maar het personeel is goed en werkte dit in 10 minuten af. Prima personeel, alleen jammer dat de persoon achter ons in de rij zo uitgebreid in zijn neus stond te peuteren. Voor de kassa kwam ons allereerste kleuter-irritatie-moment. Wij stonden klaar om te betalen, wanneer een vrouw met twee huilende kindertjes zich letterlijk voor ons stort met de woorden: ik wil twee softijsjes. Vervolgens keek ik de vrouw niet heel beleefd aan en ze glimlachte naar ons waarna ze haar kinderen nog net ietsjes verder naar de kassa toeschoof. Let wel, ik stond op dat moment al met mijn portomonnee in mijn handen klaar om het eten af te rekenen. GRRRRR. 

En dan op de plek zelf. Een zee aan geluid, huilende schreeuwende en piepende kinderen. Ik snap het niet. Ik snap het gewoon werkelijk niet. Hoe kan het dat het jongetje naast ons begon te gillen om een ijsje? En dat die ouders er niks van zeiden, en hem na 10 minuten toch een ijsje gaven? Had hem dan meteen dat ijsje gegeven, dan hadden wij niet in het lawaai gezeten.

Maar goed, de IKEA is bedoel voor meubels en niet voor het eten, dat begrijp ik ook wel. Maar ik begrijp de volwassenen niet die niet gewoon 'nee' tegen hun kinderen kunnen zeggen. Opvoeden is nee zeggen, zegt mijn  vader altijd tegen mij (als hij nee zegt).

Heb uiteindelijk wel leuke meubels kunnen vinden. Daarover misschien later nog wat meer ;)

Slaap lekker! 

xxxx