Eten en dineren.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik een hele tijd dacht dat het normaal was, of eigenlijk zelfs sociaal verplicht, voor vrouwen om niet van eten te houden. Weinig eten, veel zeuren. Maar ik maakte in mijn hoofd de fout door te denken dat weinig eten en gezond eten hetzelfde waren. Ik bedoel, hoe erg kan een blaadje sla nou vullen?

Zo voelde ik me altijd

Maar dit alles veranderde. Toen de bloggers die ik volgde begonnen te berichten over hun maaltijden, vaak heel gezond, maar ook heel lekker, werd ik steeds meer ervan overtuigd dat vrouwen wél veel konden eten, én dat gezond eten en weinig eten niet met elkaar in verband hoefde te staan. 

Man o man, wat ging daar een wereld voor me open. Ik ben namelijk dól op eten..

Dat eten, dat heb ik van mijn ouders. Mijn vaders grote hobby is koken, zijn favoriete woonruimte de keuken en zijn grote liefde zijn Japanse keukenmessen. Al van kleins af aan ben ik geïntroduceerd in de wereld van truffel, risotto, rauwe vis en Franse dingen wiens naam ik nog steeds niet kan uitspreken.

Ik durfde vroeger amper vriendinnetjes te vragen om mee te eten. Dat kwam omdat wij altijd begonnen met een voorgerecht, of twee, of drie, gevolgd door een hoofdgerecht en heeeeel af en toe een klein toetje (maar dat alleen voor mij, mijn ouders aten een kaasplankje). Het ritueel om te eten duurt bij mijn ouders ongeveer 1 tot 3 uur en het is een moment van bij elkaar zijn. Ik schaamde me dood als klein kind. Als je me vraagt waarom, kan ik het niet precies aanwijzen, maar de gêne voelde ik vooral tijdens het proosten (wie doet dat nou?!) en als het tweede (of derde) voorgerechtje met zongedroogde tomaatjes of rolletjes zalm gevuld met jonge geitekaas zich aandiende. Stamppot hoorde je te eten. Gekookte aardappeltjes. 

Het is niet dat ik het niet lekker vond hoor, ik vond het vaak heerlijk. Ik ben gek op vis, zelfs rauw, en ik ben ook niet bang om slakken te proberen. Sterker nog, die heb ik regelmatig gegeten in mijn leven. Er waren alleen een paar dingen die het kwijl al in mijn mond lieten (laten!) lopen, als ik er alleen al aan denk...

- Zalm met een korstje

- Mama's zelfgemaakte sushi

- Mama's knoflookmihoen

- Papa's gehaktballetjes met fetakaas en ik weet niet wat

- Truffel pasta
- Eeigenlijk alle pasta!
- Maaltijdsalades van mijn vader met geitenkaas uit de oven

- Hazenpeper 

En dat is nog maar een zeer kleine selectie met dingen die nu door mijn hoofd schieten. Op nummer één staat nu denk ik toch wel de sushi van mijn moeder. Ze is een sushi-meesteres. Ze is de beste. Het is zo lekker.... ze is er zo goed in geworden! Kijk mij even trots zijn ;)

Toch heb ik het nooit echt kunnen waarderen, al die moeite die mijn ouders in het bereiden van het avondeten stopten, mijn vader die fulltime werkt en bij thuiskomst meteen de keuken in dook, en dat we dan rond half 8 aten... Nee het kwam nooit zo bij mij binnen. Tot ik het huis uit ging en mijn eigen kostje moest bereiden, natuurlijk. 

Ja dat koken, dat is flink kl*te in het begin. Ik kan er nog steeds geen zak van. Mijn huisgenootjes lopen me nog steeds te plagen met mijn geweldig lekkere couscous die ik voor ze had gekookt (tip, niet koken, maar laten stáán in een pan heet water). En niet alleen het eten zelf begon ik te missen, ook het samen eten. Het bij mijn ouders zitten en mijn moeders eindeloze verhalen over haar collega's aanhoren. En er dan over zeuren dat ze het alleen maar over haar werk had. 

Ja dat zijn dingen die komen nooit meer terug, je moet dankbaar zijn voor de momenten dat je samen bent en dat je mag genieten. Daarom ook: eten en dineren. Het zijn verschillende dingen. Ik kan eten, ik kan voedsel naar binnen schuiven.. Maar dineren doe je samen. Met mensen om wie je geeft, met mensen die je kent of met mensen die je beter wil leren kennen. 

xxxx