Ik ga nooit meer dichten

Ik heb mezelf ooit beloofd dat ik nooit meer over liefde ga dichten. Ongeveer een jaar geleden. Niet over liefde, niet over verdriet, niet over zware dingen. Poëzie is er, naar mijn mening, louter om mij te amuseren. En anders blijft het maar uit mijn buurt.

Maar nu heb ik een opdracht voor nederlands om een gedicht te maken dat me raakt. Een gedicht dat een gevoel bij me opwekt. En ik mag niet de blauwbilgorgel nemen.

Hoewel, dat is mijn lievelingsgedicht. Echt eerlijk waar. Ik denk dat dat precies een gedicht voor mij is. Ik ben iemand die liever niet aan zware dingen denkt. Mijn visie: denk ik er niet aan, bestaat het ook niet. Voor mij is alles licht en luchtig.

Oké oké dat is het niet. Maar ik wenste dat ik het wél kon. Dat alles wél licht en luchtig kon zijn. Geen verdriet meer, geen ellende meer, geen mensen die elkaar pijn doen.

Alleen maar iedereen gelukkig en blij. Ik, de wereld en de blauwbilgorgel.

Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind'ren van.
Raban! Raban! Raban!

Ik ben een blauwbilgorgel
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!

Ik ben een blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!

Ik ben een blauwbilgorgel
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!

Cees Buddingh.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx