Alle leuke jongens kom je in de Albert Heijn tegen. Of op de koeienmarkt. Of op school. Of op een feestje. Maar je moet er tegenaan lopen. Iemand zien waarbij je denkt van "Fuck, daar ga ik moeite voor doen".
Ik merk bij mezelf, als ik verliefd word, en ik word altijd plotsklaps BOEM verliefd, dat het dan komt door een flitsmoment. Ik zie HEM lopen en dan denk ik van wow, dat is echt iemand. En die blijft hangen. Ik heb wel van die flitsmomenten hoor. Een paar jaar geleden bijvoorbeeld, toen ik met een groepje naar de koeienmarkt zou gaan en we stonden nog te wachten op een jongen en een meisje (dat meisje was een van mijn beste vriendinnen en die jongen kende ik amper) die een jas moesten halen en toen kwam hij zo aangerend, lachend, en toen BOEM. Natuurlijk ben ik dan niet helemaal hoteldebotel maar ik ben hevig geïnteresseerd. Ik heb trouwens ook wel echt wat met die jongen gekregen, een tijd daarna. Dus het is vaak ook wel juist, dat éérste ogenblik.
Ik denk ook niet dat het te maken heeft met het uiterlijk. Dat maakt niet uit. Het gaat om de persoon, hoe hij loopt, hoe hij kijkt, hoe zijn gezicht emoties laat zien op een manier waarop jij het begrijpt enzo. Het leuke is, als ik dat dus heb dan kom ik hem altijd nog een keer tegen. Een tijdje later, zeg een maand ofzo. Ik heb het ook niet echt vaak, maar het lijkt bijna wel iets magisch. Al vloeit er zelden iets uit voort. Wat meer dan alleen vriendschap is, dan.
Maar het maakt dat ik altijd weer vrolijk word. Een kleine kriebel in mijn onderbuik, een instand glimlach op mijn gezicht geplakt en een gespreksonderwerp met een goede vriendin onder wiskunde "Omg moet je horen wat mij is overkomen zaterdag".
Hoe ervaren jullie dat? Zijn jullie ook BoemPatsBoem "verliefd" of gaat het juist sluipend en langzaam, aftastend of gewoon helemaal niet? Let me know!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuke Reactie? Plaats hem hier!