Het was verschrikkelijk slecht weer en in de hoek naast de stoel waar ik op zat stond een witte paraplu. De paraplu was volgekalkt met kinderlijke tekeningetjes. Ik kende de paraplu ergens van..
Mijn logopedist (haha, fysiotherapeut) was klaar met de man waar hij mee bezig was, en deze meneer kwam de wachtkamer binnen. Ik herkende hem als de vader van een meisje dat bij mij in hetzelfde jaar op de basisschool gezeten had. Hij vroeg of ik zijn paraplu eventjes wilde aangeven. Aha.
Toen liep hij naar de deur, maar met zijn hand al op de klink bedacht hij zich en draaide zich naar mij toe. Hij vroeg: "En, hoe staat 't ermee?" Ik dacht dat hij natuurlijk bedoelde hoe het met me ging dus ik stamelde iets onverstaanbaars, waarop hij begon te lachen en zei: "Nee, ik bedoel hoe gaat het met je nobelprijs?"
Hier moet ik dus even iets over uitleggen.
Aan het einde van groep acht werden we allemaal voor de camera gegooid waar we moesten vertellen wat we nou eigenlijk wilden worden. Ik, ambiteus, naïef en een tikkeltje verwaand, wilde de nobelprijs winnen. Het liefst vóór mijn 30ste.
Dat is op een DVDtje gekomen en dat hebben we allemaal meegekregen. Ik dacht nog, och, wie gaat dat nou ooit bekijken...
Maar iedereen heeft het gezien. Iedereen, inclusief toen mijn halve brugklas, inclusief alle ouders van alle kinderen die bij mij op de basisschool zaten.. En vraagt er elke keer weer naar. Waarom? vraag ik dan. Waarop zij antwoorden dat ze het zo leuk vonden dat iemand zulke dromen had. Ik vertel dan wel altijd netjes dat mijn dromen ietsje bijgeschoven zijn.. maar ik denk niet dat ze dat onthouden want ze vragen er de keer daarop gewoon weer naar. Dus nu moet ik mijn hele leven lang herinnert worden aan die 2 minuten, waarin ik heel eventjes vertel wat ik graag wil worden. Ik was 12!
Het is niet eerlijk.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Hihi.. Wie denk je dat dit is.. Op de eindmusical? Ik was 12!
Omg ik lijk hier op mijn moeder trouwens...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuke Reactie? Plaats hem hier!